..αν και τη βλέπω αρκετά δύσκολη.
Βρίσκω το κουράγιο να γράψω λίγες γραμμές με τα μάτια μου να πονάνε ακόμα. Δεν πέρασαν ούτε δεκαπέντε μέρες από τις γιορτές, ξεχωριστές γιορτές, γεμάτες εικόνες και συναισθήματα, με πολλές δύσκολες σκηνές.
Κάτι πρέπει να είναι αυτό που μένει πίσω, στο πίσω μέρος του μυαλού, στο σφίξιμο της καρδιάς, στη θηλιά που πνίγει το λαιμό. Ίσως σε κάποια χρόνια όλα αυτά να τα βλέπω με άλλη ματιά, πιο καθαρή.
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο ήταν να βάλω το κλειδί στην πόρτα του αυτοκινήτου ή πόσο εύκολο ήταν να σηκωθώ πάλι στα πόδια μου. Μια τελευταία θολή ματιά προς το σπίτι, στα κλεφτά, μια τελευταία εικόνα από το παρελθόν πλέον, ανίκανη να καλύψει το κενό που διαστέλλεται με γρήγορους ρυθμούς.
Μια διαδρομή είκοσι λεπτών που έμοιαζε με αιώνα μέχρι να φτάσω στο καράβι, κάτω από ένα ξάστερο ουρανό η σιγανή βροχή να δυσκολεύει την όραση και το χέρι μου να προσπαθεί μάταια να φέρει το τσιγάρο στο στόμα.
Στο soundtrack της ζωής μου για αυτές τις στιγμές θα ήθελα να παίζει το infinita tristeza, το ραδιόφωνο όμως είχε άλλη άποψη δυο μέρες πριν, τη μέρα που δεν ήξερα τι να κάνω, να αποθανατίσω με το φακό ή να χορτάσω με τα μάτια μου..
Βρίσκω το κουράγιο να γράψω λίγες γραμμές με τα μάτια μου να πονάνε ακόμα. Δεν πέρασαν ούτε δεκαπέντε μέρες από τις γιορτές, ξεχωριστές γιορτές, γεμάτες εικόνες και συναισθήματα, με πολλές δύσκολες σκηνές.
Κάτι πρέπει να είναι αυτό που μένει πίσω, στο πίσω μέρος του μυαλού, στο σφίξιμο της καρδιάς, στη θηλιά που πνίγει το λαιμό. Ίσως σε κάποια χρόνια όλα αυτά να τα βλέπω με άλλη ματιά, πιο καθαρή.
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο ήταν να βάλω το κλειδί στην πόρτα του αυτοκινήτου ή πόσο εύκολο ήταν να σηκωθώ πάλι στα πόδια μου. Μια τελευταία θολή ματιά προς το σπίτι, στα κλεφτά, μια τελευταία εικόνα από το παρελθόν πλέον, ανίκανη να καλύψει το κενό που διαστέλλεται με γρήγορους ρυθμούς.
Μια διαδρομή είκοσι λεπτών που έμοιαζε με αιώνα μέχρι να φτάσω στο καράβι, κάτω από ένα ξάστερο ουρανό η σιγανή βροχή να δυσκολεύει την όραση και το χέρι μου να προσπαθεί μάταια να φέρει το τσιγάρο στο στόμα.
Στο soundtrack της ζωής μου για αυτές τις στιγμές θα ήθελα να παίζει το infinita tristeza, το ραδιόφωνο όμως είχε άλλη άποψη δυο μέρες πριν, τη μέρα που δεν ήξερα τι να κάνω, να αποθανατίσω με το φακό ή να χορτάσω με τα μάτια μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου