Καλό ταξίδι...

Ανέκδοτος Ελύτης από την Στοκχόλμη του 1979



Είμαστε οι μόνοι σ’ ολόκληρη την Εύρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα” όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια.



Mε αφορμή την ολοκλήρωση του εορτασμού των 100 χρόνων από την γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη το 2011 στην Ελλάδα, το ΑΠΕ-ΜΠΕ παρουσιάζει ένα ανέκδοτο κείμενο του ποιητή, από ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες στη Στοκχόλμη. Ομιλία του ποιητή έγινε τον Νοέμβριο του 1979,μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για το έργο του. Η ομιλία μεταφέρεται αυτούσια με την επισήμανση του Ελύτη «ότι η γλώσσα είναι ένας φορέας ήθους που, αν δεν του υπακούσεις, θα τιμωρηθείς». «Αγαπητοί φίλοι Περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η “Έβδομάδα Νόμπελ” καί ύστερα να ’ρθω σ’ επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένιαστος και ξεκούραστος.

Τι προτείνω; (Απάντηση σε ερώτηση) (όχι εγώ, ο Αrchaeopteryx)

Με ρώτησε σχολιαστής το εξής:

"Αrchaeopteryx για να καταλάβουμε, τι προτείνεις; Να παραμείνουμε στο λιγνίτη;Όχι στις ανεμογεννήτριες, όχι στα φωτοβολταϊκά, στα υδροηλεκτρικά, στα πυρηνικά; Σε ποιες μορφές ενέργειας αντιδράς; Ή μήπως αντιδράς στις επιδοτήσεις;"

Και του απάντησα:
 

Ιράκ: εμπάργκο, πόλεμος, κατοχή. Ο πλήρης απολογισμός.

«Mε μεγάλη υπερηφάνεια  –αιώνια υπερηφάνεια-   θα αποχωρήσετε από αυτή τη χώρα που βρίσκεται μεταξύ των ποταμών», δήλωσε ο υπουργός Άμυνας Λέον Πανέτα, απευθυνόμενος στους στρατιώτες του στη διάρκεια της αποχαιρετιστήριας τελετής που πραγματοποιήθηκε στη Βαγδάτη στις 15 Δεκεμβρίου 2011. 

Και ο Πανέτα, πρώην διευθυντής της CIA, πρόσθεσε ότι «ο πόλεμος στο Ιράκ άξιζε το τεράστιο κόστος του σε αίμα και χρήμα». 

Απαιτείται μια περίληψη.

Τουλάχιστον 31% από το ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες στρατιώτες που επιστρέφουν από τον πόλεμο στο Ιράκ υποφέρουν από κατάθλιψη, ή από μετατραυματικό στρες, που επιδρούν πολύ αρνητικά στην εργασία τους, στην οικογενειακή ζωή τους. 

Δεν πρόκειται να γίνει ο πόλεμος κατά του Ιράν!

γράφει ο Robert Bibeau*

Τα στενά του Ορμούζ

Ο πόλεμος του Ιράν δεν πρόκειται να γίνει σύντομα ακόμα και αν φωνάζει «Λύκοι, λύκοι» «ο Τρελοκαμπέρος» -ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, πρωθυπουργός του Ισραήλ- στην Κνεσέτ -την ισραηλινή βουλή- ενώ ο Αχμαντινετζάντ -ο πρόεδρος του Ιράν- δεν τον ακούει και δεν του δίνει σημασία και δικαίως, γιατί το Ιράν γνωρίζει τα σχέδια της αμερικανικής ύαινας και ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ, επίσης, γνωρίζει ότι η ισραηλινή αλεπού δεν διατάζει τον Αμερικανό λύκο. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο (1).

Καλή χρονιά να έχουμε...

..αν και τη βλέπω αρκετά δύσκολη.
Βρίσκω το κουράγιο να γράψω λίγες γραμμές με τα μάτια μου να πονάνε ακόμα. Δεν πέρασαν ούτε δεκαπέντε μέρες από τις γιορτές, ξεχωριστές γιορτές, γεμάτες εικόνες και συναισθήματα, με πολλές δύσκολες σκηνές.
Κάτι πρέπει να είναι αυτό που μένει πίσω, στο πίσω μέρος του μυαλού, στο σφίξιμο της καρδιάς, στη θηλιά που πνίγει το λαιμό. Ίσως σε κάποια χρόνια όλα αυτά να τα βλέπω με άλλη ματιά, πιο καθαρή.
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο ήταν να βάλω το κλειδί στην πόρτα του αυτοκινήτου ή πόσο εύκολο ήταν να σηκωθώ πάλι στα πόδια μου. Μια τελευταία θολή ματιά προς το σπίτι, στα κλεφτά, μια τελευταία εικόνα από το παρελθόν πλέον, ανίκανη να καλύψει το κενό που διαστέλλεται με γρήγορους ρυθμούς.
Μια διαδρομή είκοσι λεπτών που έμοιαζε με αιώνα μέχρι να φτάσω στο καράβι, κάτω από ένα ξάστερο ουρανό η σιγανή βροχή να δυσκολεύει την όραση και το χέρι μου να προσπαθεί μάταια να φέρει το τσιγάρο στο στόμα.
Στο soundtrack της ζωής μου για αυτές τις στιγμές θα ήθελα να παίζει το infinita tristeza, το ραδιόφωνο όμως είχε άλλη άποψη δυο μέρες πριν, τη μέρα που δεν ήξερα τι να κάνω, να αποθανατίσω με το φακό ή να χορτάσω με τα μάτια μου..